Als je vriendin er plots niet meer is


Relaties / woensdag, september 26th, 2018

Gisteren zes jaar geleden verloor ik mijn goede vriendin. Na een korte periode van ziekte was zij ineens uit ons midden gerukt… Enkele weken voordat ze overleed stond ze nog, weliswaar met veel pijn, maar volkomen onwetend, op een festival. Geloof me, tot op de dag van vandaag valt het nog steeds niet te bevatten.

Hoe ga je toch om met verlies, verdriet en rouw???… Ik leerde dat dat rouwproces voor iedereen compleet anders is.

Samen en met elkaar

Samen met een paar andere meiden vormden we een groepje waarmee we regelmatig op stap gingen en leuke dingen ondernamen. Met regelmaat zagen we elkaar ook los van de groep. We zijn samen op vakantie geweest en later met drieën. We deelden lief en leed. Ik ben trots op onze vriendschap en ik ben ontzettend gelukkig met de fijne herinneringen.

*Samen op vakantie in Marmaris

Onze gelijkwaardige vriendschap 

Wat ik zo fijn vond aan mijn vriendin was dat zij een heel warme en open persoonlijkheid was. We waren oprecht betrokken bij elkaar, we onthielden elkaars belangrijke afspraken en vroegen na afloop altijd hoe het was gegaan. Met operaties, die we beiden regelmatig ondergingen, stonden we naast elkaars bed en rolstoel. We spraken over alles wat we meemaakten, dachten én voelden. Vooral dat laatste was uniek. We vertelden elkaar alles en het initiatief tot contact en afspraakjes ging gelijk op.

Haar onmisbare rol in het grotere geheel 

Als we met onze complete groep op pad wilden, dan kwam dat initiatief van ons beide, maar regelde zij altijd dat er een datumprikker rond ging en er ook daadwerkelijk wat afgesproken werd. Haar rol was een belangrijke. Een verbinder.

*Onze vingers gezamenlijk gekruist in Mallorca

Verdriet is kennelijk voor iedereen anders

Vanaf het eerste moment tot het eind van het ziek zijn van onze vriendin, maar vooral ook daarna merkte ik dat iedereen zo anders met het verdriet omging. De één bevroor, de ander zocht afleiding, weer een ander was direct intens verdrietig en ik zelf was verdoofd. Ik voelde geen emoties. Ik kon praten alsof het over een ander ging. Ik belandde daarnaast in een regelmodus. Ik liet een armband maken waarin onze namen gegraveerd stonden, ik maakte een fotoboek van onze herinneringen en ik schreef een brief. Het fotoboek hebben we nog samen doorgenomen en de brief heb ik aan haar voorgelezen. Ik was zo ‘sterk?’. Is dit sterk? Dat hoor je dan vaak he… Die was sterk. Nou, ik weet nog steeds niet of dat wel zo ‘sterk’ is.

Waar blijven mijn tranen nou?

Toen mijn vriendin uiteindelijk stierf vloeide er moeiteloos een hele tekst voor de uitvaart uit mijn pen. Ik heb maar een enkele traan gelaten ten tijde van de begrafenis. Ik herkende mezelf niet. Waar zijn mijn gevoelens gebleven? Waarom huil ik geen hele dagen? Ik snapte er niks van. Ik had wel behoefte om te praten, maar ik bleef verdoofd. Je weet pas hoe je met rouw omgaat als je iemand van dichtbij verliest.

Verdoving uitgewerkt

Bizar genoeg voelde ik me pas na weken weer mezelf met alle emotionele momenten van dien. Mijn verdriet kwam toen pas los… De verdoving werkte uit. Het leek wel alsof mijn lichaam mij had beschermd of zo. Anderen hadden zich inmiddels volledig op hun werk gestort en afleiding gevonden. Zelf staakte ik mijn opleiding en nam ik de tijd voor mijn verdriet. Omdat anderen er heel anders mee omgingen voelde ik me soms onbegrepen en best eenzaam in dit proces. Bovendien was degene met wie ik over dit soort emoties en gevoelens kon praten niet meer in ons midden…

Het besef en het gemis

En dan begint pas écht het gemis. Dingen die ik alleen met mijn vriendin deelde kon ik ineens niet meer delen. Van onze groep was zij degene die over gevoelens en emoties sprak. Zij was de plek waar gevoelens en emoties gedeeld konden worden en een veilig thuis vonden. Onze band voelde hecht. Weg was dat… Ook was zij die verbinder waar ik het eerder over had. Je kan je voorstellen wat het missen van die rol heeft betekend. De dynamiek is blijvend veranderd.

Acceptatie en aanpassing

Inmiddels dus zes jaar verder en door de jaren heen ben ik de situatie gaan accepteren en mezelf gaan aanpassen. Verzetten heeft geen zin. Je leert omgaan met het verlies en de nieuwe situatie. Het zal nooit meer hetzelfde zijn en het gemis blijft, maar je vindt weer je draai. Zo ook binnen de groep als geheel.

Haar familie én de kerk die nog altijd van betekenis zijn

Bijzonder vind ik dat het contact tussen de familie van mijn vriendin, in het bijzonder haar ouders, altijd is blijven bestaan. Op de verjaardag van mijn vriendin staan de deuren van het huis van haar ouders de gehele dag open. Haar hondje kwispelt ons tegemoet, kruipt op onze schoot. We eten en drinken lekkers en delen onze herinneringen. We vieren gezamenlijk haar leven.

Rond de sterfdag is er een kerkmis waarin ze wordt herdacht. Een mis die ik nog nooit heb overgeslagen. Al zat ik er soms alleen, ik wil daar gewoon zijn. Bovendien kom ik hier en elders in de kerk om een kaarsje te branden. We waren vroeger samen actief in de kerk. Iets wat mij misschien nog meer bindt met deze plek. Alleen of niet, na de mis staat er in ieder geval opnieuw koffie klaar bij haar ouders waar ik dan graag van mee geniet.

Ook tussen de twee data door spreek ik ouders regelmatig. Ze komen bij mij op de koffie of ik lunch of dineer met ze bij hen thuis. Voor mij zijn dit hele waardevolle en betekenisvolle momenten. Als je de ouders van mijn vriendin kent, dan begrijp je meteen waar mijn vriendin haar bijzonder mooie, warme persoonlijkheid heeft kunnen vormen. Je snapt nu vast ook waarom ik ze nog zo graag regelmatig zie.

Ze leeft voort

Mijn vriendin is in gedachten en soms nog in mijn dromen bij mij. Stiekem praat ik nog wel eens tegen haar, ga ik bij haar gedenkplaats op het bankje zitten. Voor de één een plek om te mijden, voor mij een plek van bezinning en samenzijn.

De les die in het verlies van mijn vriendin schuil gaat

Geleerd heb ik dat er geen regel of tijdslimiet is voor het verloop en de duur van de verschillende fases van verdriet, rouw en verwerking. Dit is voor iedereen anders en dat is oké. Begrip voor elkaar en voor ieders gevoelens en emoties is op zijn minst op zijn plek. Het beste is mijn inziens om het gehele proces vooral de tijd te geven en deze tijd ook echt nemen.

 

4 Replies to “Als je vriendin er plots niet meer is”

  1. Jij kunt het zo mooi verwoorden . Dingen verwerken doet ieder op zijn eigen manier .
    Ik verloor mijn broer 14 jaar geleden na kort ziekbed . Zaterdag was zijn 60 ste geboortedag . Nu mijn ouders ook gestorven zijn zijn ze samen in een graf . Mijn moeder stierf in dec . Ze wou begraven worden mijn vader broer zijn bij haar in de kist uit gestrooi . En het niet kunnen uiten herken ik . Ik was de gene die tot het laatste moment voor hen heeft gezorgd . En wanneer ben je sterk ik weet het niet . Je hebt een pracht vriendin verloren . En wat super dat je haar ouders nog hebt zij zijn steun voor je maar jij bent ook steun voor hen dat is fijn
    Mijn broer was 46 en woonde op zich zelf net gescheiden mijn ouders zouden het heerlijk hebben gevonden als zijn vrienden nog waren gekomen .
    Soms is het leven raar en gebeuren dingen dat we denken waarom .
    Maar ik merk dat we ook sterk zijn want we vechten door .
    Jij hebt dit super blogg en blijf het zekers volgen .
    Denk heel vaak o ja zo is het

    1. Wat mooi dat je dit wilde delen Jacqueline. Een fijne reactie en ook voor velen herkenbaar denk ik! Blij te lezen dat je wat herkenning vindt in de blogs. Dat is één van de redenen waarom ik mijn ervaringen ben gaan delen. In deze tijd waar iedereen voor en met zichzelf leeft en alles maar voor zichzelf denkt te moeten houden is het fijn om te weten dat je er niet alleen in bent.. Er is veel meer dan al die successen die mensen delen. Veel kracht gewenst!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *