Zo voelt het om met een one way ticket familie & vrienden uit te zwaaien


Reizen / woensdag, januari 9th, 2019

All you need is love goodbye moment

Hét moment. Hét afscheid. Een ‘all you need is love goodbye moment’ zonder zielig muziekje, maar waar ik toch super erg tegenop zag. Nu het moment er is vraag ik me alleen af waar mijn zenuwen blijven… Ik lijk wel een ijskonijn!

Met 9 man sterk staan ze tegenover me. Ik begin mijn moeder te knuffelen. Ze heeft het zwaar.. Vooral het feit dat we niet weten hoe lang ik weg blijf is spannend voor haar. Ik voel mama’s spanning en ik begrijp het zo goed….

Na mama omhels ik papa en zo ga ik iedereen langs. We zeggen lieve dingen tegen elkaar…. Help, ik ben al bij m’n zusje, de laatste in de rij.. Ik vraag haar of ze de komende tijd wat vaker bij mama langs kan gaan..

Waar blijven mijn tranen? Waar dan? Joehoeee Es? Gaat het wel?

Gedag

Nog voor de douane een eerste bijzondere ontmoeting

Oké, zonder tranen dan, maar met een brede glimlach blijf ik zwaaien tot ik achter me hoor: ‘ga jij ook voor onbepaalde tijd weg?’ Ik kijk om en daar staat Sharon!

Sharon is een meisje uit de ‘Azië WhatsApp groep’, een groep die vanuit een Facebookpagina is ontstaan. Sharon is één van de backpackers die in januari door Thailand reist. Ik sprak haar eerder, maar had enkel haar profielfoto gezien.

Ik ben met stomheid geslagen en omhels haar! Ik hoor hard gelach en gejuich bij mijn familie en vriendinnetjes vandaan komen. Ik hoor ze denken: ‘Ja hoor, madam was krap 4 seconde alleen en ze ziet al een bekende!’ Ik grinnik en ik zwaai voor de laatste keer die kant uit.. Samen met Sharon verdwijn ik met de roltrap omhoog uit het zicht…

Een cocktail van heftige gevoelens

Sharon gaat boarden. Ze vliegt met een andere maatschappij. Tijd om alle ongeopende WhatsApp berichten te antwoorden en tijd om te beseffen dat ik nu écht alleen ben. Een bizar gevoel overvalt me. Ik ken het niet, maar het komt in de buurt van het gevoel wat ik kreeg toen ik in Milaan een lezing ging geven en die veel te grote zaal binnen liep waar het moest gebeuren.

“Een cocktail van angst, nervositeit, zenuwen en excitement.”

Het gevoel is gevestigd ter hoogte van mijn borstbeen en reikt tot aan mijn keel. ‘WHAT THE HELL GA IK DOEN???!’

Perfectly lonely

Op links een stelletje die elkaar knuffelen, voor mij twee vriendinnen en rechts een familie. Het maakt me nog meer bewust van het feit dat ik hier alleen zit. Ik weet niet goed of die cocktail van gevoelens er eerst was of dat de gedachten er eerder waren, maar ik vond dat enthousiasme van vanmiddag toch wel wat lekkerder.

Ik observeer mijn gevoelens en door die focus op dat gevoel verdwijnen mijn gedachten. Ik pak mijn iPad, open Spotify, druk op Shuffle en het liedje van John Mayer ‘Perfectly Lonely’ gonst door mijn oren. Opnieuw een brede glimlach op mijn gezicht! Toeval bestaat niet…. Ik pak mijn telefoon en app rustig verder.

Mag ik pleeeaaase bij het raam?

Tijd om te boarden. Ik had geswitcht naar een plek aan het raam omdat ik niet zo’n vliegheld ben. Die taaie tante achter de desk had gelukkig nog 1 plekje! Met het vergeven van dat plekje compenseerde ze haar onvriendelijke uitstraling en haar strakke gezicht.

Een onvriendelijke stewardess vind ik net zo erg als chagrijnige verpleegkundige die naast je bed staat op de dag dat je een spannende operatie moet ondergaan en je dus juist wat positieve energie en een geruststellende blik kunt gebruiken…..

Enfin, ik vind het altijd erg prettig dat ik kan zien dat we een bocht maken als we ineens massaal met ons hoofd op de schouders van onze buren liggen.. Stel dat we omvallen?! 😉

Hallo, is daar een Nederlander???

Loop ik dat vliegtuig in, zie ik uiteraard voornamelijk Russen. Mmm, zullen er ook Nederlanders zijn? Of mensen die fatsoenlijk Engels spreken? Ik draai om en TADAA! Nederlanders! Een gezellig drietal die ik vriendelijk groet. Aan hun accent leid ik af dat ze wel uit de buurt moeten komen! Ze ploffen naast me neer. YES! Ik ken ze niet, maar het feit dat uitgerekend zij naast me komen zitten in deze Airbus vol Russen voelt goed. Ik vraag mijn buurman of ze in Rusland op vakantie gaan, maar nee, ze gaan ook naar Bangkok. Dubbel YES! Het begin van een gesprek, zo lang als de duur van de vlucht, is gemaakt…

plane

Surprise! Een tijdschrift vol herinneringen aan familie,  vrienden en vriendinnen!

Druk kletsend bedenk ik me ineens dat ik heel veel moois heb meegekregen wat ik pas mocht openen in het vliegtuig. Mijn moeder, broertje en zusje hebben een compleet tijdschrift gemaakt van fotocollage’s en teksten van hen, familie én vrienden en vriendinnen. Van twee vriendinnen kreeg ik nog twee lossen brieven waar nadrukkelijk op stond dat ik ze pas mocht openen in het vliegtuig.

Ik heb mijn nieuwsgierigheid kunnen bedwingen en daar ben ik nu heel blij mee! Er was geen mooier moment om deze lieve berichtjes te lezen. Een enkele keer lach ik hardop bij het lezen van hilarische herinneringen of het zien van mijn slechtste foto’s! Mijn buurman kijkt naar links en knipoogt. Oeps, ik maakte geluid!

Het duurde even voordat ik door mijn blaadjes heen was. Zo nu en dan pinkte ik een traantje weg.. Ik voelde me dankbaar en gelukkig. Wat heb ik toch fijne mensen om me heen! Met een glimlach van oor tot oor leg ik mijn geweldige cadeau weg.

FREEZING!

Aangekomen in Moskou loop ik alleen richting de pendelbus door de immense kou. Ik adem rustig, maar blaas enorme wolken. Het blijkt -12 te zijn! Terwijl ik dat besef glij ik bijna uit over de sneeuw. Hop, snel die bus in!

Eenmaal binnen in de ontvangsthal valt er niets te lezen op die borden. Duhhh, Russisch. Ik kijk om me heen wat anderen doen en ga gewoon ergens in de rij staan bij een loket voor paspoortcontroles. Dit bleek de juiste plek! Eenmaal in die rij zag ik ook het drietal volgen. We liepen samen verder en besloten een drankje te gaan drinken om de 3 uur overstaptijd te overbruggen. Die tijd vloog voorbij! Wat een leuke mensen zeg!! Gehuild van het lachen!

Nog geen dag weg en al een eerste angst aan het overwinnen

Door vlucht nr. 1 had ik genoeg vertrouwen om deze keer mijn boardingpass met stoel in het gangpad te behouden. Die hevige turbulentie van de vorige vlucht heeft ons niet verticaal naar de grond gebracht, dus dan moet deze vlucht sowieso goed komen. Ik ga dit doen! Ik heb dat raampje niet nodig. Als we gaan, gaan we toch…

Zo gezegd, zo gedaan! In een huge vliegtuig heb ik mezelf geparkeerd naast een Russisch jong stel. Ik voel me goed! De ontmoeting met het drietal heeft me een heel fijn gevoel gegeven. Ik ben vol van vertrouwen!

‘Een goed begin, is het halve werk. Als het zo eenvoudig is als deze eerste uren, dan gaat alles helemaal goed komen.’

Muziekje op, genieten. Op naar de Millennialdroom!

13 Replies to “Zo voelt het om met een one way ticket familie & vrienden uit te zwaaien”

  1. Echt heel mooi geschreven , met dit schrijftalent moet je iets gaan doen.
    Haha eigenlijk doe je dat al nu in je blog.
    Zo heb jij je eerste nacht beleefd 😅super om te lezen 😘

  2. Lieve Esther,

    Nog maar het begin maar al zo mooi om te lezen.
    Ik weet zeker dat je een hele gave tijd gaat krijgen.
    En ja Thailand is mooi, geniet ervan.
    Liefs Anja

  3. Jeetje es wat goed geschreven! Ben trots op je! Je hebt een vliegende start gemaakt aan je droom!! Ben benieuwd naar je avondturen in Bangkok!
    Enjoy!😘

  4. Prachtig Esje… mooi geschreven!…. leuk om te lezen!.. zo bijzonder, nu al!.. toitoi meid en veel succes met je mooie, geweldige reis!!.. dikke kus 😘

  5. Ik heb enorme bewondering voor je lef ! Wat velen graag zouden doen maar niet durven ben jij nu aan het beleven. Heel veel succes met deze uitdaging en geniet met volle teugen, hier ga je in je verdere leven met veel plezier aan terugdenken !

  6. Schattie!

    Oohhh wat ben ik trots op je en blij voor je dat je eerste uren zo zijn verlopen! Verder heb ik al mooie filmpjes en foto’s gezien en volgens mij komt dat wel goed.

    Lieverd geniet ervan en kijk uit!

    Dikke kus

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *