Wijze les

Een tijd geleden was ik een korte periode thuis om te resetten van alle druk en het gehaaste werkleven. Besloot ik skeelerend met muziek in mijn oren de stadstuin op te zoeken.

En daar zat ze dan. Wit haar, de rollator naast zich, starend over het Zuiderpark. Rollend op mijn skeelers ging ik erop af. Mijn duivel op mijn linker schouder was druk in gesprek met mijn engeltje op de rechter schouder. ‘Ik ga daarnaast zitten’, ‘Zal je daar wel naast gaan zitten? Is dat niet raar?’ ‘Doe maar gewoon! Wat let je?!’

De ontmoeting

‘Hallo mevrouw, vindt u het goed dat ik hier naast u ga zitten?’ ‘Ja natuurlijk meisje, dit bankje is voor iedereen die even rust nodig heeft’.
Wauw, mooi gezegd dacht ik, ik reageer instemmend en ga naast haar zitten.

De kennismaking

Mevrouw zegt dat ze het mooi vindt dat ik sportief bezig ben op deze lentedag. Twee sportieve dochters heeft ze, waarvan één met een hersentumor. Deze dochter, inmiddels op leeftijd, was zwanger toen ze een hersentumor kreeg en krabbelt nu rustig op, zónder kind. De man van haar dochter trekt haar van de stoel en laat haar weer genieten van de kleine dingen. ‘Ze zijn goed voor elkaar’ zegt ze trots. Deze dochter werkt nu met kleine kindjes en geniet daar intens van. Een echt mensenmens!

Zo gevoelig als ik ben gaat dit door merg en been. Mevrouw heeft veel verdriet gekend om het leed van haar gezin. Desondanks straalt ze zoveel kracht uit. Ik bewonder haar!

Mevrouw heeft mijn aandacht. Ik zit hier eigenlijk wel goed! Ik besluit nog even te blijven zitten. En dat wordt beloond.

Ongevraagd, maar zeer gewenst advies

Mevrouw had hiervoor in Breda en 40 jaar in Amsterdam gewoond en deed altijd héél eenvoudig werk. Ik vroeg haar waarom ze dat deed. Ze vertelde dat vrijheid haar belangrijkste waarde was. ‘Ontspannend werk, fijne collega’s en genoeg vrije tijd houdt het lekker stil daar boven in het koppie. Wanneer je complexer werk doet, jij veel verantwoordelijkheden hebt en weinig vrije tijd, dan wordt drukker in die bovenkamer en heb je minder tijd om lekker te ontspannen.’
Ik sta perplex en het lijkt even geen toeval dat ik naast deze vrouw ben gaan zitten. Ik vertel haar dat ik eventjes thuis ben om tot rust te komen. Mevrouw schrikt hiervan en zet haar overtuiging kracht bij. ‘Voor wie moet jij die verantwoordelijke baan hebben? Vind je het écht leuk? Geeft het voldoening? Wat heb je écht nodig?’ ‘Tsja, goede vragen mevrouw. Ik moet hierover nadenken.’

‘Mag ik je wat meegeven meisje?’
‘Ja, graag mevrouw, u heeft zoveel ervaring. Ik ben één en al oor!’

‘Doe wat je écht leuk vindt en doe werk wat jou een gevoel van vrijheid geeft, want dat is lekker rustig in je hoofd. Ik gun jou de voldoening, de rust én o, trouwens ook een fijne leidinggevende, want deze mensen bepalen in grote mate hoe jij jouw werk ervaart.’

Een beetje beduusd staar ik voor mezelf uit. Ik kijk naar rechts, naar mevrouw en bedank haar. ‘Wat een mooi mens’ denk ik.

De impact van die paar wijze woorden

Toeval bestaat niet. En nee, het zijn geen immens bijzondere woorden misschien, maar ze maakten mij wel bewust van mijn situatie en de keuzes die ik heb. Voor wie doe ik het allemaal? En doe ik wel het juiste? Is het nodig om altijd maar te werken? Dat perfecte plaatje, die goede baan, dat mooie huis? Hmmm. Die woorden raakten mij.

Geluksmomentje

Geloof me, ik ben blij dat mijn engeltje harder schreeuwde vandaag en mijn aandacht had gewonnen.

‘Bedankt mevrouw!! Leuk met u kennis te maken. Ik wens u een fijne dag en al het goeds toe. Misschien tot ziens!’
‘Dag meisje. Denk aan jezelf!’

Ik besef mezelf dat ik hardop lach terwijl ik wegrol op mijn skeelers. Met een brede glimlach vervolg ik mijn skeelertocht richting huis. Ik keek nog één keer om.

Voldaan!